Έρχεσαι και κλαις
εσύ για τίποτα δε φταις,
τι να κάνω που
ανήκω αλλού;
Έρχεσαι και κλαις
και με γεμίζεις ενοχές,
τι να κάνω που
χαρίζω τα βράδια μου αλλού;
Μην κάνεις πως δε με καταλαβαίνεις
μη γυρίζεις και μην επιμένεις,
ότι έγινε, έγινε, ότι είπαμε, είπαμε,
τελειώσαμε εδώ, πρέπει να πηγαίνεις.
Έρχεσαι και κλαις
συνέχεια ψάχνεις αφορμές,
τις κασέτες θες
και το μπουφάν που φόραγες.
Έρχεσαι λοιπόν
κι ας είσαι πλέον παρελθόν,
όμως δεν μπορώ
ανήκω αλλού προς το παρόν.
Μην κάνεις πως δε με καταλαβαίνεις
μη γυρίζεις και μην επιμένεις,
ότι έγινε, έγινε, ότι είπαμε, είπαμε,
τελειώσαμε εδώ, πρέπει να πηγαίνεις.
