Στους διαδρόμους της σκέψης μου όλα μπερδεύονται,
στις οθόνες μου πλέον δεν βλέπω κανένα,
οι αλήθειες κι οι νόμοι τους τώρα αντιστρέφονται,
είμαι μόνος μου πάλι κι ας έχω κοντά μου εσένα.
Ειν’ η νύχτα δικιά μου μα της είμαι αιχμάλωτος,
μου περνούν χειροπέδες τα σφιχτά της πλοκάμια,
να δοθώ στη μαγεία της θέλω, αδιάφορος
για ότι σέρνεται γύρω μου μέσα στην πόλη την άδεια.
Σαν γρανάζι που κάνει καλά τη δουλειά του,
στη μηχανή που δουλεύω τα πάντα είναι καλά κουρδισμένα,
δεν με παίρνει ο τόπος μα κι αυτοί που πίσω μου έρχονται
θα ‘ναι σίγουρα πιο βολικοί κι από μένα.
