Πέρασαν φίλοι και μου είπαν πως υπάρχεις,
όμως, μαζί μ’ αυτούς περνάγανε τα χρόνια,
χρόνια τσιμέντο, παγωμένο σαν χειμώνας,
χρόνια παράξενα που τα θυμάμαι ακόμα.
Τώρα, στο σπίτι μου, φωνές που τραγουδάνε
τραγούδια ψεύτικα σε μουσικές χαμένες,
μέσα στα όνειρα που έσβησε ο χρόνος
αυτός ο ίδιος που παρέσυρε κι εμένα.
Πάρε ψυχούλα μου φωτιά,
στο διάβα σου να ξέρεις
δεν είν’ ο κόσμος μια γραμμή
στα ίσα να τον φέρεις.
Πέρασαν φίλοι που χαθήκαν σε μια νύχτα
και μου `παν λόγια που τα πήρε το σκοτάδι,
μα ήρθαν μέρες φωτεινές που δεν τις είχα
με την ελπίδα ζωντανή και πιο μεγάλη.
Τώρα, στο σπίτι μου αυτοί που θα σιμώσουν,
μόνο φωνές από παιδιά μπορούν ν’ ακούνε
κι όποιος θα μάθει την αγάπη ν’ αγκαλιάζει,
ίσως κι οι άλλοι μάθουν να τον αγαπούνε.
Πάρε ψυχούλα μου φωτιά,
στο διάβα σου να ξέρεις
δεν είν’ ο κόσμος μια γραμμή
στα ίσα να τον φέρεις.
