Είναι τόσες μέρες
Που μέσα μου μένουν,
ήσυχες, περιμένουν.
Ένας κύκλος που κλείνει
Εκεί μακριά μου
Κι απ’ έξω μ’ αφήνει.
Σαν σκιά παγωμένη
Και τέσσερις τοίχοι
Να την καταδικάζουν.
Δεν ξεχνώ, δε θυμάμαι
Μα μέσα μου ακόμη
Ερινύες φωνάζουν.
Κι είναι τόσες οι μέρες
Που θέλω να ‘μαι κι εγώ
Μια ρόδα σ’ ένα τρένο.
Είναι τόσες οι μέρες
Που σου μιλάω
Μα δε μ’ ακούς.
Κι απόψε πάλι ταξιδεύω
Κι απόψε πάλι σε γυρεύω.
Τα όνειρά μου
Σαν δυο παιδιά φαντασμένα
Αυθόρμητα, θλιμμένα.
Μα πες μου ο δρόμος
Εμπρός μου που σβήνει
Σημάδια που μ’ αφήνει;
Για να ζήσω τις μέρες
Που θέλω να ‘μαι κι εγώ
Μια ρόδα σ’ ένα τρένο.
Είναι τόσες οι μέρες
Που σου μιλάω
Μα εσύ είσαι αλλού.
Κι απόψε πάλι ταξιδεύω
Κι απόψε πάλι σε γυρεύω.
