Αστροκέντητα τα μάτια σου φωτίζανε
των ονείρων μου τους δρόμους κάθε νύχτα
Ναυαγούσε η ζωή μου μες στα χέρια σου
σαν ψαράκι μες στου έρωτα τα δίχτυα
Κάποτε άναβες φωτιές με θαλασσόξυλα
και την αλμύρα απ’ τα χείλη μου φιλούσες
και με το αίμα της αυγής πάνω μου υπέγραφες
πως για μια ολόκληρη ζωή θα μ’ αγαπούσες
Τώρα κρυώνω σ’ ένα στρώμα από χιόνι όταν ξαπλώνω
και πονάω πια για σένανε και λιώνω
Γιατί μ’ αρνήθηκες γιατί;
Πες μου γιατί μ’ αφήνεις μόνο
Εγώ σ’ αγάπησα και δεν το μετανιώνω
Με της άνοιξης το γέλιο με ταξίδευες
σε απάτητα του πόθου μονοπάτια
Με κοχύλια “σ’ αγαπώ” στην άμμο έγραφες
κι είχες του έρωτα το φως μέσα στα μάτια
Τώρα κρυώνω σ’ ένα στρώμα από χιόνι όταν ξαπλώνω
και πονάω πια για σένανε και λιώνω
Γιατί μ’ αρνήθηκες γιατί;
Πες μου γιατί μ’ αφήνεις μόνο
Εγώ σ’ αγάπησα και δεν το μετανιώνω
