Τώρα που νιώθω πως τα `παμε όλα
κορίτσια χαμένα με πόδια γυμνά
αγόρια κρυμμένα στα βάθη της πόλης
περνάν ως το δρόμο με μάτια κλειστά
Υπόγειοι φίλοι με σπρέι στα χέρια
ζωγράφοι της νύχτας που εμένα ξεχνά
χαμένη Ατλαντίδα θαρρείς ο έρωτας μας
έτσι θα ζήσω, στο είπα παλιά
Ανάστατα ο χρόνος κυλάει μακριά μου
τη είδηση ψάχνει και αγωνιά
φωνές μπερδεμένες ποιος κλαίει, ποιος γελάει
καπρίτσια ο καιρός μου κάνει ξανά
Υπόγειοι φίλοι με σπρέι στα χέρια
ζωγράφοι της νύχτας που μένα ξεχνά
χαμένη Ατλαντίδα θαρρείς ο έρωτας μας
έτσι θα ζήσω, στο είπα παλιά
Υπόγειοι φίλοι με σπρέι στα χέρια
ζωγράφοι της νύχτας που μένα ξεχνά
χαμένη Ατλαντίδα θαρρείς ο έρωτας μας
έτσι θα ζήσω, στο είπα παλιά
