Την ώρα που ‘σβησε το φως
κι άναψαν τα σκοτάδια
έπεφτε το κορμάκι σου
και το ‘χτιζα με χάδια.
Αν θα ραγίσω, θα κοπείς
κι αν σπάσω πάλι θα χυθείς
και θα σε πιει το χώμα.
Σ’ έχω χτισμένη ζωντανή
μέσα στην ίδια μου φωνή
και στο δικό μου σώμα.
Σ’ ανέβαζα σκαλί σκαλί
με την ψυχή στο στόμα
από το χάδι στο φιλί
και πιο ψηλά ακόμα.
