Του προδομένου τον καημό,
της ξενιτιάς το στεναγμό
μ’ αγάπη τραγουδούσε.
Ένας αετός που στα φτερά Ελλάδα κουβαλούσε.
Κι αν σ’ άλλο τρένο μπήκε αυτός
και σ’ άλλο ταξιδέψαν τα όνειρά του,
θα μείνουν ανεξίτηλα παντού τα βήματά του.
Ο Στέλιος του Σεπτέμβρη
τις ώρες που βραδιάζει
στου φεγγαριού το στέκι θα συχνάζει.
Θ’ ακούγεται η φωνή του
στη νύχτα να ξεσπάει,
για τ’ άδικο του κόσμου να πονάει.
Ήταν Παρασκευή πρωί
που έμοιαζε με νύχτα.
“Δυο πόρτες έχει η ζωή”
ψιθύρισε και είπε “καληνύχτα”. *
Ο Στέλιος του Σεπτέμβρη
τις ώρες που βραδιάζει
στου φεγγαριού το στέκι θα συχνάζει.
Θ’ ακούγεται η φωνή του
στη νύχτα να ξεσπάει,
για τ’ άδικο του κόσμου να πονάει.
