Δεν έχεις ιδέα τι ένιωθα για σένα
και τι μπορούσα να έκανα εγώ
μα ξαφνικά ξύπνησες μια μέρα
και μου πες να τελειώσουμε εδώ
Μου ζήτησες να σε καταλάβω
και έτσι απλά τελειώσαμε εμείς
κι ας κόντεψα στ’ αλήθεια να πεθάνω
ανωτερότητα έδειξα και είπα ότι πεις
Μια λύπη αχ μια λύπη
μέσα στα στήθια με έτρωγε καιρό
Και τώρα γυρίζεις
και φιλικά θες να βρεθούμε εμείς οι δυο
Δε θέλω άλλη ανωτερότητα να δείξω
γι’ αυτό λοιπόν και θα αδιαφορήσω
γιατί αν σου μιλήσω
φοβάμαι για όλα εκείνα που θα πρέπει
κατάμουτρα εγώ να σε ρωτήσω
για όλα εκείνα που μ’ ανάγκασες να ζήσω
γι’ αυτό και θα σε πείσω πως σε ξεπέρασα εγώ
Δε θέλω άλλο να το συζητήσω
δεν θέλω πολιτισμένα να φερθώ
και μπορώ για πάντα να σε χάσω
μα δεν μπορώ σαν φίλο να σε δω
Μα αυτή η λύπη δεν λέει να λείπει
απ’ της καρδιάς μου τη γωνίτσα που κοιμόσουνα εσύ
κι αυτή η λύπη καρδιάς μου χτύποι
που κατά βάθος σε θέλουνε πολύ
