Η φωνή της Υακίνθης είναι από πηλό
έτοιμο να φτερουγίσει το γαρυφαλλάκι
πάρε με χρυσέ άνεμέ μου σε παρακαλώ
φύσα σαν φυλλάκι
Όταν λέει η Υακίνθη σ’ αγαπώ πολύ
πέφτουν οι παλιοί σοβάδες του φτωχού μου κόσμου
κι από τα γυμνά ντουβάρια μπαίνει η ανατολή
να ντυθεί το φως μου
Όταν παίζει η Υακίνθη με τα βότσαλα
πράσινη στα δυο της χέρια λάμπει η Μυτιλήνη
χίλια τα αινίγματά μου χίλια και θολά
κι όλα μου τα λύνει