Μέτρησα εννιά φανάρια σπίτι σου ως που να ‘ρθω
και μου φέγγαν δυο φεγγάρια στα στενά να περπατώ
μεθυσμένο παλικάρι κίνησα για να σε βρω
Παναγιά μου πως πονώ
Άνοιξέ μου δεν αντέχω άνοιξε μου να σε δω
μα κι απόψε δάκρυ βρέχω μπρος στο σπίτι το κλειστό
και το ένα το φεγγάρι χάθηκε απ’ τον ουρανό
Παναγιά μου πως πονώ
Παίρνω δρόμο και δρομάκι κλαίγοντας στο γυρισμό
και ‘γινε πικρό φαρμάκι το κρασί τ’ αποψινό
μα και πάλι το βραδάκι θα μεθύσω και θα `ρθω
Παναγιά μου πως πονώ
