Μεσάνυχτα το ρόλο σου προβάρεις στον καθρέπτη,
σε έργο δίχως όνομα και δίχως σκηνοθέτη.
Χαράματα υπνοβατείς στους δρόμους της Αθήνας,
ξέμπαρκος που κοιμήθηκε στο στήθος μιας σειρήνας.
Άσε τις κάργιες να ρωτάνε τι ζητάς,
παιδί του ανέμου και της μοναξιάς.
Στο κύμα χόρεψε και άδραξε το φως,
όλα μια χίμαιρα και όλα ένας θεός.
Η μνήμη ταξιθέτρια στο θέατρο της αμάχης,
μ’ ένα φακό στα σκοτεινά σέρνει τα βήματά της.
Ποιος ξέρει αν θ’ ανταμώσουμε στην Έξοδο Ονείρου,
με τον ανθό του μηδενός και το κρασί του απείρου
