Ξαναζώ
εκείνο το τραγούδι
που είχα πάντα φυλαχτό
για τόπους που περπάτησα
για μύθους που τους κράτησα
στα χέρια μου σφιχτά
μα στην πρώτη χειμωνιά
τα σκόρπισε ο αέρας μακριά.
Με έζωσε της λήθης η σκιά
σαν ξωτικό
έφυγα απ ‘τον κόσμο μακριά
για να θυμηθώ.
Ερημιά
παντού όπου κι αν πήγα
αναζητώντας σε δροσιά
σ’ άγγιζα κι έσβηνες
και τους μύθους μου έδιωχνες
στα πέρατα της γης
σαν πνοή αερικού
που γλιστράει
στο φως του φεγγαριού.
Μ’ έδιωξε η αγάπη
μα την πλήγωσα κι εγώ
άπιαστες εικόνες και φωνές
χρέος και μερτικό.
Κάνω ευχή
και να το ξεπροβάλει
το άστρο που ήθελα να ‘ρθει
τ’ άγγιξα, μου γέλασε
για πάντα με ελευθέρωσε
και πάλι ξεκινώ
σαν απέραντη αγκαλιά
η ζωή
κοντά της με καλεί.
