Βαριά μου τύχανε και θρέφτηκα μ’ άρρωστο μπόλι,
έφαγα κλάδεμα στης άνοιξης την πρώτη σκόλη,
έγυρα βάρυνα κατάρες και ευχές σωρό
σα μυρμηγκιά γητεμένη μ’ αίμα από νεφρό.
Τα όνειρα τέλειωναν πριν τα παραμιλητά μου
και ό,τι σκότωνα, μεγάλωνε κοντά μου.
Βαριά μου τύχανε
– άρρωστο μπόλι
κι ας μην υπήρχανε
τα είδαν όλοι.
Βαριά τ’ ανύπαρκτα
και ριζωμένα.
Κάτσε και κοίτα τα
κι άσε με μένα .
Άσε με μένα
κλαδί γυρτό.
Άσε με μένα,
δε βρίσκω ίσκιο να κρυφτώ.
Τα όμορφα που είπα απλά τα φαντάστηκα
κι αυτά που είδα δυστυχώς τα μοιράστηκα.
Ψέμα που ζήλεψε να ζήσει στην αλήθεια πλάι.
Αυτή να αισθάνεται και εκείνο μόνο να μιλάει,
για όλα τ’ ανύπαρκτα, τα πλουσιογερασμένα·
άστα είναι αθάνατα, μα άσε και μένα.
Άδικα φύγανε·
έφταιγες ψεύτη.
Κι άδικα ήρθανε
σε χρόνο κλέφτη.
Όσα μας είπανε
τα ’χαμε μάθει
κι όσα ξεμείνανε
τα ’χουμε πάθει.
Άσε με μένα
είναι γραφτό .
Άσε με μένα,
σε ξένο χώμα θα θαφτώ.
Άσε με μένα, να μ’ αρνηθώ.
Άσε με μένα κι ίσως μπορεί να γεννηθώ.
Βαριά μου τύχανε, έφταιξες ψεύτη,
βαριά μου τύχανε σε χρόνο κλέφτη.
