Πάλι τα ίδια θα μου πεις, λέξεις κομμάτια σκόνη,
σ’ ένα συρτάρι του μυαλού, νιφάδες από χιόνι,
κι έχω ανάγκη μια φωνή να ξέρει να χαϊδεύει
χωρίς του θα υπομονή το τώρα να μαγεύει.
Κουράστηκα να περπατώ στου νου τα μονοπάτια
και εξηγήσεις να ζητώ από σκυμμένα μάτια.
Πάρε με, ταξίδεψέ με μακριά απ’ την αλήθεια,
πάρε με και κλείδωσέ με στα παλιά τα παραμύθια.
Στο τεντωμένο μου σχοινί μαζί μου θες ν’ ανέβεις,
φοβάμαι πως θα κουραστείς, γρήγορα θα κατέβεις,
πόσες αγάπες μάτωσαν στου χωρισμού την πύλη,
τα χείλη δίνουνε χαρά, πόνο τα ίδια χείλη.
Κι εσύ τα ίδια θα μου πεις μα κέντησε τις λέξεις,
μου φτάνει ένα μικρό κερί τη νύχτα μου να φέξεις.
Πάρε με, ταξίδεψέ με μακριά απ’ την αλήθεια,
πάρε με και κλείδωσέ με στα παλιά τα παραμύθια.
