Τις μέρες τις παλιές και τις χαμένες Κυριακές
σε καρτερούσα,
ένα άγνωστο χάδι ζητούσα.
Στις άδειες γειτονιές και στις κακόφημες γωνιές
σ’ αναζητούσα,
αν ζεις κι αν υπάρχεις ρωτούσα.
Μα σαν είδα τη ματιά σου στη ματιά μου
και τα χέρια σου μ’ αγκάλιασαν, καρδιά μου,
τότε το `νιωσα πως πάντα σ’ αγαπούσα, σ’ αγαπούσα.
Μες στις μουσικές και στων ανθρώπων τις σκιές
μονολογούσα,
τη μοναξιά μου ρωτούσα:
Μήπως τελικά είν’ όλα αυτά φανταστικά
σαν παραμύθια
και δεν υπάρχεις στ’ αλήθεια;
Μα σαν είδα τη ματιά σου στη ματιά μου
και τα χέρια σου μ’ αγκάλιασαν, καρδιά μου,
τότε το `νιωσα πως πάντα σ’ αγαπούσα, σ’ αγαπούσα.
