Με πήρανε τα κλάματα,
κοντεύουνε χαράματα
σ’ εκείνο το δρομάκι το μικρό,
εσύ να λες για χωρισμό,
μα της αγάπης τον καημό
δε θέλεις να μοιράσουμε στα δυο.
Και είναι τόσο άδικο αυτό
σ’ εμένα ο κλήρος πάντοτε να πέφτει,
εγώ που μια ζωή θα σ’ αγαπώ
και μέσα μου ας μπαίνεις σαν τον κλέφτη,
εγώ που μια ζωή θα σ’ αγαπώ
με μια φωτογραφία στον καθρέφτη.
Θεέ μου κοίτα πράματα,
ξανά τα ίδια δράματα
κι ο πόνος μου παράπονο πικρό,
κομμάτια, γίναμε, στα δυο,
όρκοι και όνειρα σωρό,
τα βήματά μου πάλι στο κενό.
Και είναι τόσο άδικο αυτό
σ’ εμένα ο κλήρος πάντοτε να πέφτει,
εγώ που μια ζωή θα σ’ αγαπώ
και μέσα μου ας μπαίνεις σαν τον κλέφτη,
εγώ που μια ζωή θα σ’ αγαπώ
με μια φωτογραφία στον καθρέφτη.
