Εγώ γεννήθηκα
κι είχα δυο φτερούγες
κι έμαθα γράμματα
στα νυχτερινά
Και όταν διάβαζα
τις λέξεις τις καινούριες
τα φεγγαρόφωτα
είχα για κεριά
Βάσανο βάσανο
έφευγε η ζωή μου
βάσανο βάσανο
κάθε μου αγκαλιά
Μέσα μου άκουγε
νότες η ψυχή μου
Ήτανε ζεϊμπέκικα παλιά
Εγώ μεγάλωσα
όπως η Ελλάδα
στην αμφισβήτηση
και στην κουρελού
Όμως στα μάτια μου
διαβάζεις Ιλιάδα
γιατί είχα δίπλα μου
γιαγιά παραμυθού
Εγώ σ’ αγάπησα
για τη μοναξιά σου
και την απόγνωση
μέσα στη ματιά
Εσένα αγάπησα
κι όταν τα φιλιά σου
βαθιά με χάραζαν
όπως τα γυαλιά
