Άσπρο γιασεμί κρατά, κλαίει μοναχή,
κόρη λυγερή, ξανθή, σαν το στάχυ.
Συννεφογραμμένα σ’ αγαπώ που χαθήκαν ψάχνει,
συννεφογραμμένα σ’ αγαπώ που ‘χει χάσει και πονά.
Δύο φως μου, δυο σταυραετοί την ακούν, ζυγώνουν.
Δύο φως μου, δυο σταυραετοί τη ζυγώνουν και της μιλούν
”Συννεφιασμένα σ’ αγαπώ μην πιστεύεις, κόρη
γίνονται στην πρώτη παγωνιά, βροχή.
Δάκρυ που κυλά στα βουνά,
δάκρυ που κυλά στα ποτάμια”.
Ποια ντοπιολαλιά να βρω, ποιο τραγούδι
να σου ορκιστώ κρυφό μου αγγελούδι;
Συννεφογραμμένα σ’ αγαπώ δε θα σου χαρίσω
συννεφογραμμένα σ’ αγαπώ να μη μου χαρίσεις.
Δύο φως μου, δυο σταυραετοί ήρθαν στ’ όνειρό μου.
Σε είδαν, λέει, σε σύννεφο πυκνό, πώς φοβάμαι που μου `χουν πει
”Συννεφογραμμένα σ’ αγαπώ μην πιστεύεις, κόρη
γίνονται στην πρώτη παγωνιά, βροχή
Δάκρυ που κυλά στα βουνά,
δάκρυ που κυλά στα ποτάμια”.
