Δυο καρέκλες κι ένα ημίδιπλο κρεβάτι
ό, τι απόκτησα σε τούτη τη ζωή
Μια ευχή, μια κουβέντα κι ένα δάκρυ
κι όπως με κοίταζες να φεύγω ένα πρωί
Είκοσι πέντε και τα όνειρα ξυπνάνε
έρωτες, δάκρυ, αμφιβολία και μετρώ
Στην τηλεόραση η ελπίδα να κοιμάται
και στη Βουλή παίζουν κρεμάλα και κρυφτό
Θα αντισταθώ
κι αν είναι ανάγκη θα μεθύσω και θα πιω
δε με τρομάζουν οι ενοχές στο παρελθόν
για μένα υπόθεση ζωής είν’ το παρόν
Τριάντα χρόνια η εφηβεία μου μακραίνει
μα η αγωνία είναι πάντα σταθερή
Σε μια κλωστή όλη η τρέλα μου δεμένη
πρώτη ρυτίδα στον καθρέφτη ένα πρωί
Άλλαξα σπίτι, άλλαξα εικόνες και σεντόνια
έκλεισα κάποιο ραντεβού στη μοναξιά
Στο γερασμένο μου κρεβάτι από τα χρόνια
τα μαξιλάρια μου κοιμούνται αγκαλιά
