Ο Σολωμός λεγόταν κόντες και Διονύσης
μόνος και διάφανος σαν το νερό της βρύσης
Ζακυνθινός μες του λεβάντε του τα λούσα
κι έτσι όπως φύσαγε τον μάτιαξε μια Μούσα
Έγινε εξάγγελος του Μάρτη μες τους δρόμους
με μια καντάδα που του βάραινε τους ώμους
πέφταν οβίδες στης ευθύνης του το αγώγι
ο Μπάιρον ζούσε φθισικός στο Μεσολόγγι
Έτσι ακονίζοντας της γλώσσας του το βέλος
είδε τον κόσμο απ’ την αρχή μέχρι το τέλος
με μια ματιά ως των οριζόντων του τη νίκη
απ’ την υπέρβαση ως τη γήινη καταδίκη
Ποιος ερμηνεύει του αόρατου τα λόγια
μες των αγίων τον ζητώ τα εορτολόγια
ζωή όλο σύμβολα μια υπέρτατη θυσία
ύμνος που έγινε για την ελευθερία
Ήπιε ως τον πάτο το ποτήρι του σκυμμένος
ήταν κι αυτός όπως κι εμείς πολιορκημένος
πως να φωτίσω του μεγέθους του τη ρίμα
είμαι παιδί που απαγγέλει ένα ποιήμα
