Είσαι ο κρυφός καημός
αφέντης κι οδηγός
καβαλάρη οργή
μια χαμένη κιβωτός
που πέταξε στο φως
μέσα έχω κλειστεί
Ώρες μου χρωματιστές
σφιγμένες οι γροθιές
του ανέμου γίνομαι η ορμή
και σαρώνω τις σκιές
που μείνανε απ’ το χθες
σπασμένα λάβαρα στη γη
Είσαι πέρα απ’ τη χαρά
μια απάτητη αμμουδιά
σε χρυσό νησί
μακρινή αστροφεγγιά
μαγεύεις τη νυχτιά
πάνω από τη γη
Κι η αγάπη σου ξεσπά
χιλιάδες μυστικά
που δεν έχεις πει
τραγουδάνε δυο πουλιά
που μείναν μοναχά
σ’ ανοιχτό κλουβί.
