Ο Καπνός να δραπετεύει από το χέρι μου
και οι άνθρωποι να γίνονται αράχνες
μοναξιά σ’ ένα κρεβάτι που κοιμήθηκα
η αγάπη όταν μου γύρισε τις πλάτες.
Έτσι βλέπω τις ψυχές τα ξημερώματα
ν’ ανεμίζουν τον μανδύα της ρουτίνας
χρόνια ζούσα σε παράνομα κυκλώματα
και ζαλίζομαι στη γεύση της Αθήνας.
Ξέσπασα
άνθρωπος είμαι δεν αντέχω άλλο κι έσπασα
Ξέσπασα
άνθρωπος είμαι δεν αντέχω άλλο κι έσπασα
μόνο τ’ αγάλματα δεν έχουνε ψυχή
κι ως τα χαράματα τα δέρνει η βροχή
Ξέσπασα
άνθρωπος είμαι, δεν αντέχω άλλο…
Γίναν άστρα κάποια λόγια που λογάριασα
και σε θύελλες χάθηκαν κάποιο βράδυ
με πλησίασε του κόσμου το συναίσθημα
και μου άνοιξε τα μάτια στο σκοτάδι.
Τώρα βλέπω τη ζωή μου σ’ άλλη διάσταση
στα ερείπια τον ήλιο της να ψάχνει
σκηνικό σε γκρίζο χρώμα η παράσταση
δεν αντέχω να αντέχω άλλο φτάνει.
Ξέσπασα
άνθρωπος είμαι δεν αντέχω άλλο κι έσπασα
Ξέσπασα
άνθρωπος είμαι δεν αντέχω άλλο κι έσπασα
μόνο τ’ αγάλματα δεν έχουνε ψυχή
κι ως τα χαράματα τα δέρνει η βροχή
Ξέσπασα
άνθρωπος είμαι, δεν αντέχω άλλο…
