Δικά σου λόγια, που βαθιά μου έχουν κρυφτεί
παίρνουν φωτιά κι ανατινάζουν την ψυχή μου
πίνω από ώρα, μα δεν έχω ζαλιστεί
να ανοίξει η πόρτα να φωτίσει η φυλακή μου.
Πίνω από ώρα, μα δεν έχω ζαλιστεί
τι σου ‘χω φταίξει κι έχεις εξαφανιστεί.
Ώρες που σφάζουν σαν μαχαίρια κοφτερά
μετράνε μέσα μου αλλιώτικα το χρόνο
κι εσύ μ’ αφήνεις μες στη μπόρα ξαφνικά
να συνεχίσω το μοναχικό μου δρόμο.
