Εσύ μακριά να χάνεσαι
το σπίτι μας να καίγεται
κι ο πόνος που δε λέγεται
μονάχα τον αισθάνεσαι
με κάψιμο στο στήθος
μέσα στο άδειο πλήθος.
Μα ήταν όνειρο κακό
και πλάι σου ξενύχτησα
χαϊδεύοντάς σου τα μαλλιά
κι ακούγοντας στα σκοτεινά
την ήσυχή σου ανάσα.
Οι δρόμοι που σε κλέψανε
στα μάτια σου σωπαίνουνε
και στο κορμί σου δένουνε
τα χέρια που χορέψανε
στο σώμα σου τραγούδι
να γίνει αγγελούδι.
Μα ήταν όνειρο κακό
και πλάι σου ξενύχτησα
χαϊδεύοντάς σου τα μαλλιά
κι ακούγοντας στα σκοτεινά
την ήσυχή σου ανάσα.
Κι εγώ που χρόνια ζω εδώ
κοντά σου ταξιδεύοντας
στον πιο δικό σου ουρανό
και μ’ έναν κόμπο στο λαιμό
μαθαίνω ν’ αγαπάω
αυτό το τραγούδι στο χρωστάω…
