Της καρδιάς τα ραγίσματα,
της αγάπης τα κρίματα,
του καημού μου τα αισθήματα
θα ξυπνάνε με άχτι.
Θα χτυπάνε πισώπλατα
τα φιλιά που δεν ξόφλησα,
οι αναμνήσεις που ξόρκισα,
στου τσιγάρου τη στάχτη.
Κι έχεις δίκιο να ρωτάς,
πως κι έτσι πάντα ο έρωτας
ζητάει δύο αναπνοές ψηλά για να πετάξει,
ενώ ο μαύρος χωρισμός
είναι απόφαση του ενός,
που την καρδιά του δεύτερου με ένα “γεια” θα κάψει.
Θα τους πω για το δάκρυ μου,
κάτι μπήκε στα μάτια μου,
θα μετρώ τα κομμάτια μου
μοναχός σε μιαν άκρη.
Της καρδιάς τα παθήματα
θα μου δίνουν μαθήματα
και θα πνίγω τα αισθήματα
σιωπηλά σ’ ένα δάκρυ.
