Βαριά βαλίτσα σου ‘κοψε το χέρι
και φορτωμένη γέρνεις ως τη γη
μα πιο πολύ στην τσέπη σου βαραίνει
ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή
Φουρτουνιασμένο πέλαγο
κι εμείς τρύπια καράβια
κι ως μοναξιά ο θάνατος
κάνει νερά στ’ αμπάρια
Παραπατώντας σαν την πεταλούδα
τρέχεις για να προλάβεις ν’ ανεβείς
δάκρυα στα μάτια και το φιλί του Ιούδα
όταν γυρίσεις απ’ τη σκάλα να με δεις
Αεροδρόμια, σταθμοί
πολύβουα λιμάνια
ξερά χωρίς γλυκό νερό
του χωρισμού ποτάμια.
