Ήταν Απρίλης
κι η δημοσιά άνθιζε τριφύλλι.
Φόραγες τον ήλιο
για αρματωσιά και για καρυοφύλλι.
Μάτωνε ο κόσμος και στα βουνά
έκλειναν οι στράτες
και σαν επιτάφιος που περνά
μοιάζαν οι αντάρτες.
Χάλκινο φεγγάρι στον ουρανό
και στους κάμπους χιόνι.
Όταν σε σταυρώσαν το δειλινό
έκλαιγε ένα αηδόνι.
Έγινε η φωνή σου δάκρυ πικρό,
κλαίει έναν αιώνα
από το Χαϊδάρι στον Ωρωπό
κι ως την Δραπετσώνα.
Ήταν Απρίλης
κι η δημοσιά άνθιζε τριφύλλι.
Φόραγες τον ήλιο
για αρματωσιά και για καρυοφύλλι.
