Μες στη ζωή μας την πεζή ως πότε πια κανείς να ζει
ως πότε πια κανείς να ζει μες στη ρουτίνα.
Τα χρόνια ρίχνουν στα μαλλιά μας την πλατίνα
και την ψυχή μας γερνάνε σιγά.
Έλα να φύγουμε μαζί, ακόμα τ’ όνειρο μας ζει
έλα να φύγουμε προτού κι αυτό πεθάνει
πριν το κουράγιο της ζωής μας το μαράνει
και πριν να πούμε πως είναι αργά.
Πάμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα
πάμε να ζήσουμε σε κόσμους μακρινούς
να βγούμε λίγο απ’ της ζωής την καταιγίδα
και να γνωρίσουμε καινούργιους ουρανούς.
Χτες πρωταντίκρισα την πρώτη μου ρυτίδα
υπάρχουν τόσα στη ζωή που δεν τα είδα.
Πάμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα
σε κάποια μέρη που δεν ξέρει ούτε ο νους.
