Να ήμασταν βαγόνια σ’ άλλο τρένο
να μη σε δω ποτέ ξανά μπροστά μου
να μέτραγα σωστά τα βήματά μου
να πέρναγες ξυστά και να μην τρέμω
Άμα έμπαινε έτσι απλά μια τελεία
όλα θα ‘χανε σωθεί
Να έφευγα για πάντα στο Παρίσι
να μην έπεφτα πάνω σου τυχαία
να μην ήσουν η μόνη προκυμαία
που θέλω το ταξίδι μου να κλείσει
Μια κλασσική, τυπική,
άκακη τελεία
Σαν αλλαγή, σα σιωπή,
σαν αυτοκτονία
Ίδιο το τρένο,
ίδια η πορεία
είναι άλλο η πράξη κι η θεωρία
Θα περνάω ξυστά δίπλα σου να τρέμεις
Τι στην Αθήνα,
τι στο Παρίσι;
Δεν ακρεί πια το πλήθος να μας χωρίσει
και στην άκρη της γης θα με πετυχαίνεις
Άμα έμπαινε έτσι απλά μια τελεία
όλα θα ‘χανε σωθεί
