Σ’ ένα σπίτι ρημαγμένο απ’ την ορφάνια,
ένας γέρος ασπρομάλλης σταματά.
Θέλει να μάθει για τους δικούς του,
γιατί είχε χρόνια στην ξενιτιά
χτυπάει την πόρτα..(τουκ τουκ τουκ)
Κι αμέσως βγαίνει κάποια κοπέλα, μαυροντυμένη,
δακρύζει ο γέρος, μόλις την βλέπει, και η κοπέλα τονε ρωτά
Ποιος είσαι εσύ, που με κοιτάς με μάτια δακρυσμένα;
ούτε μητέρα έχω εγώ, ούτε γνωστό κανένα
ούτε πατέρα γνώρισα γιατί έφυγε στα ξένα…
Τα μάτια μου κοπέλα μου, κι αν είναι δακρυσμένα,
είναι γιατί μου θύμισες κάτι απ’ τα περασμένα
πριν φύγω για τα ξένα.
Πες μου τι σου θυμίζω εγώ διαβάτη ασπρομάλλη,
είμαι μια κόρη ορφανή, κι ίσως να κάνεις λάθος;
έμοιαζα της μανούλας μου, που τη σκεπάζει ο τάφος
Παιδάκι μου πεντάρφανο
δε με θυμάσαι εμένα,
είμαι ο φτωχός πατέρας σου που γύρισε απ’ τα ξένα
και βρίσκω μόνο εσένα
