Πάει ο Νώντας ο καημένος
στη μνήμη του κι αυτή η ζαριά.
Χρήστο, γιατί είσαι μουτρωμένος,
ησύχασε ο Νώντας πια.
Αυτός που ζει είν’ ο χαμένος,
σειρά σου, ρίξε τη ζαριά.
Σαράντα χρόνια παντρεμένος
κι είχε γυναίκα καρδιακή.
Χρήστο, γιατί είσ’ αφηρημένος,
το τάβλι θέλει προσοχή.
Αυτός που ζει είν’ ο χαμένος,
δύσκολο ζάρι η ζωή.
Χρήστο, γιατί είσαι λυπημένος,
ο Νώντας είναι μια χαρά.
Κάτω απ’ τη γη ταμπουρωμένος
όλα τα ρίχνει έναν παρά.
Αυτός που ζει είν’ ο χαμένος,
πάρ’ το χαμπάρι φουκαρά.
