Σαν τον βράχο στη θάλασσα
που τον δέρνουν τα κύματα
μ’ έχουν κάνει οι λύπες μου
και τα τόσα χτυπήματα.
Είχα ζήσει ένα όνειρο
που ο έρωτας το ‘χτισε,
άλλα χέρια σε πήρανε
και η πίκρα το σκόρπισε.
Υπομονή, υπομονή, υπομονή, υπομονή.
Κάνε, καρδιά μου, υπομονή
κάνε, καρδιά μου, υπομονή.
Για ποιο λόγο μου έφυγες;
Δε σου στέρησα τίποτε.
Θα το νιώσεις το σφάλμα σου
και θα ‘ρθεις οπωσδήποτε.
Θα σε σφίξω στα χέρια μου,
τρυφερά θα σε νοιάζομαι.
Τα δυο χείλη που αγάπησα
πως μπορώ να μοιράζομαι;
