Ποια αγάπης το ταξίδι
Δε πονάει και δε πληγώνει
Όταν σβήνει η φωτιά της και το αντίο τη σκοτώνει
Στου φευγιού σου τη στιγμή, μια ελπίδα ζωγραφίζεις
Έγινε η προσμονή σου, προσευχή που ψιθυρίζεις
Έχεις στη καρδιά πληγή, χρόνια η μοναξιά σε ξέρει
Μια χαρά ήρθε πρωί και έφυγε το μεσημέρι…
Να ‘ξερα και που να μένει
Το χαμόγελο στο κόσμο
Να το βρώ στο χαρίσω να σου διώξω κάθε πόνο
Ένα γιάντα με μαραίνει ‘μορφοξόμπλιαστο λουλούδι
Και τραγούδησα στο κόσμο της Μαρίας το τραγούδι
