Μες στων ματιών σου τα ατέλειωτα ακρογιάλια
χάνει το βλέμμα του κι ο ίδιος ο θεός
κι όλου του κόσμου η απέραντη ορφάνια
σβήνει σα σύννεφο που σκόρπισε ο καιρός
Μ’ ένα κομμάτι της ψυχής σου φτερουγίζω
κι όλο τον κόσμο τον αλλάζω στη στιγμή
κι αν σου μιλώ για το απέραντο το γκρίζο
είν’ η ζωή μια κομμένη αναπνοή
Στα ρόδινα μαλλιά σου ο ήλιος βάφει
τριαντάφυλλα και κρίνα γιορτινά
τα πράσινα σου μάτια σα χρυσάφι
που ο χρόνος παγωμένος σταματά
Μ’ ένα κομμάτι της καρδιάς σου ζωγραφίζω
πίνω τα μάτια σου και κλαίω σιωπηλά
και τον αδάκρυτο καημό σου εγώ δροσίζω
τις αναμνήσεις μες στα χείλη τα βουβά
