Σε μια κορνίζα σιωπηλή η οικογένεια
μισό το γέλιο στο φακό της ιστορίας
εμείς παιδάκια αθώα και με φωτογένεια
μοιάζουμε άγγελοι με ίχνος υποψίας
Τώρα η κορνίζα σιωπηλή
μ’ ένα καρφί στον τοίχο σκουριασμένο
μας εξετάζει και μας απειλεί
για ένα παρελθόν σε όλους ξεχασμένο
Σαν να ακούω τις φωνές τους δυνατά
και τα ποτήρια μπρούσκο γεμισμένα
όλα τα έκανε ο εμφύλιος σκληρά
μα απ’ τους ενόχους δεν εγνώρισα κανένα
Σ’ ένα δωμάτιο σιωπηλό όλα τα έπιπλα
τα έχει ο χρόνος καθηλώσει σκονισμένα
κι’ όσοι καθόντουσαν εκεί λες και δεν έφυγαν
κι’ απ’ την κορνίζα μας κοιτάνε θυμωμένα
