Πάλι, μες στο μυαλό μου τριγυρνάς κι εγώ δεν έχω πια σκοπό,
Κι όσα πίσω μου έχω αφήσει, μπροστά μου αντικρύζω,
Κι όταν, όταν έλεγα πως πάλι θα μπορώ να ονειρευτώ,
Άφησες πίσω το σημάδι σου και τώρα πλημμυρίζω.
Είσαι ανάμνηση καυτή ,
έρωτας μ’ ένα φιλί,
δεν έχω άλλη υπομονή.
Όσα λιμάνια κι αν διαβώ,
όσες φορές κι αν σ’αρνηθώ,
όσες φορές κι αν σ’αγαπώ,
δεν φτάνουν για να λυτρωθώ,
στα δυο σου μάτια θα χαθώ,
στο άγγιγμα το φλογερό,
μα όσες φορές κι αν σ’αγαπώ,
δεν φτάνουν για να λυτρωθώ.
Όσες, δικαιολογίες λέω τάχα μου πως σ’ έχω ξεπεράσει,
έρχονται μπρος μου ξαφνικά στο άδειο μου κρεβάτι.
Κι όταν, όταν ο πόνος στο βυθό του ποτηριού μου ξεδιψάσει,
αφήνει αίσθηση κενή κι αυτή η αυταπάτη.
Είναι η απώλεια μαχαιριά,
τα μάτια σου τα γαλάνα,
δεν έχει άλλο φτάνει πια!
Όσα λιμάνια κι αν διαβώ,
όσες φορές κι αν σ’αρνηθώ,
όσες φορές κι αν σ’αγαπώ,
δεν φτάνουν για να λυτρωθώ,
στα δυο σου μάτια θα χαθώ,
στο άγγιγμα το φλογερό,
μα όσες φορές κι αν σ’αγαπώ,
δεν μου φτάνουν για να λυτρωθώ.
