Άνθρωποι που περπατούν στο δρόμο
λες κι ακολουθούνε μια σκιά,
πάντα προχωρούν χωρίς να φτάνουν πουθενά.
Άνθρωποι που νιώθουν μες στο πλήθος μοναξιά.
Άνθρωποι που περπατούν στο δρόμο
λες κι ακολουθούν κάποιο νεκρό,
άνθρωποι χαμένοι μες στο χρόνο, όπως κι εγώ.
Άνθρωποι που δεν μπορούνε να πούνε σ’ αγαπώ.
Στέκονται μπροστά στον ίδιο τοίχο
λες και βλέπουν κάτι φοβερό,
λύνουν διαρκώς τον ίδιο γρίφο, όπως κι εγώ.
Άνθρωποι που ζουν στον διπλανό ουρανό.
