Τη θάλασσα κοιτάζω
Τα κύματα, βουνά
Με μανία ένα βράχο να χτυπάνε…
Μα εκείνος κι αν πονάει
στέκει πάλι εκεί
Κόντρα στα θηρία που λυσάνε
Τα κύματα κοπάζουν
γαλήνια σιγή
κι ο βράχος μέσ’τα μάτια με κοιτάει…
Μια φωνή: ” κουράγιο! Δεν είσαι μοναχή!
Εκεί έξω κάποιος σ’ αγαπάει…
Κάπου κάποιος σε ζητάει!”
Βράχε μου που το ξέρεις
ότι κάποιος νοιάζεται για μένα;
Μη τυχόν είδες πλοίο…
να σαλπάρει με μάτια δακρυσμένα;
Πες μου πες μου…
Πες μου σου λέω πες μου!
Ο βράχος δεν μιλάει
μα κλαίει σιγανά
Τα δάκρυα χαράζουν μονοπάτια…
που αργοκυλάνε και αγγίζουν το νερό
και αμέσως αναβλύζουν δύο μάτια…
Κι αμέσως αναβλύζουν δύο διαμάντια!
