Στης θάλασσάς σου τ΄ανοιχτά , βαρκούλα γίνομαι
και ταξιδεύω με βοριά κι όλο αφήνομαι.
Χωρίς κουπιά κι ένα πανί , που όλο σκίζεται
μα το ταξίδι στα βαθιά σου , συνεχίζεται.
Έχω μάθει από σένα τις φουρτούνες να νικώ
να΄χω την υπομονή σου και στο στήθος φυλαχτό.
Έχω μάθει από σένα , ν΄αγαπώ τα κύματα
και να ζω και να παλεύω , της ζωής τα κρίματα.
Μες στου ονείρου μου τη ζάλη και στη μέθη του μυαλού
πάλι έκανα σεργιάνι. φυσαλίδα του αφρού.
Άγρια η θάλασσά σου και σε βράχους με χτυπά
αν λιγάκι με πονούσες , θα με είχες στα ρηχά.
