Μαχαίρι είμαι που πέρασε
τη νύχτα σου να κόψει
Χίλιες φορές πεθαίνω εγώ
μα εσύ σαν ξημερώσει
Δεν έχουν ρίζες τα νησιά
κι οι θάλασσες λημέρια
Δεν έχει τόπο η φωτιά
μον τα δικά σου χέρια
Δίχως Βαλίτσες και χαρτιά
κι ο νους μου όσο αντέξει
Βουλιάζει ο δρόμος που πατώ
κι αδιάφορο αν θα φέξει
Σώριασε τις ανάγκες μου
ο πόνος και δε φεύγει
Φτιάχνει από ξύλο τη ζωή
μα πάλι δε ξεφεύγει
Δίχως Βαλίτσες και χαρτιά
κι ο νους μου όσο αντέξει
Βουλιάζει ο δρόμος που πατώ
κι αδιάφορο αν θα φέξει
