Τόσοι που σε τραγούδησαν
κι ακόμα να στερέψεις
μα ήρθε η ώρα θάλασσα
και μένα να πλανέψεις .
Με μια αγάπη μου παλιά
Θα σε παραλληλίσω
που σαν το κύμα χάθηκε
τσουνάμι ήρθε πίσω.
Ο αφρός σου λυ,
ο αφρός σου λύσσα από θυμό
τ΄αλάτι σου τ’ αλάτι σου με καίει.
Η άβυσσος
η άβυσσος η σκοτεινή
σαν τη δικιά
σαν τη δικιά της σκέψη.
Δεν έφτανε η αρμύρα σου
συμμάχησε κι ο ήλιος
σ’ ένα αγώνα άνισο
πες μου πώς να νικήσω.
Βγάλτηνε απ’ τη μνήμη μου
και ‘γω εραστής θα γίνω
μες΄ το βυθό σου θάλασσα
δικός σου πια θα ζήσω.
Το δέρμα πάει
το δέρμα πάει πια έσκασε
το αίμα στα
το αίμα στάζει κόμπο
σε κομπολόι
σε κομπολόι ατέλειωτο
τα αχ και βαχ
τα αχ και βαχ ενώνω.
