T’ αχνά, τα οκνά, τα δειλινά, που καθώς πέφτουνε, και να
προβάλλουν μαύρα τα βουνά, κι αρχίζει να βραδιάζει
καθένα τους, μες στην ψυχή, σαν ένας θάνατος ηχεί
και σε δακρύων θερμή βροχή, τη θλίψη μας αδειάζει…
Κι έτσι όπως γέρνει να χαθεί, σ’ ένα παράπονο βαθύ
πριν κατεβεί να κοιμηθεί, θανάσιμα δοσμένο
μου φέρνει πάντα στο μυαλό, κάτι απαλό, κάτι καλό
που το ‘ζησα, τ’ αναπολώ – και πάλι το προσμένω…
