Κοίταζα στη Μακρόνησο συχνά,
Τις μάχες γλάρων και κοράκων,
Για κανένα ξεροκόμματο,
Για τίποτ’ αποφάγια.
Βέβαια ήμουνα με τη μεριά,
Των άσπρων γλάρων,
Χαιρόμουν που νικούσαν πάντα,
Τα κατάμαυρα κοράκια.
Πολύ αργότερα έμαθα πως οι γλάροι,
Είναι πουλιά εξίσου αδηφάγα,
Ενώ τουλάχιστον οι κόρακες,
Σε κάτι χρησιμεύουν τρώγοντας ψοφίμια.
