Μες στη νύχτα του μυαλού μου
περπατούν τα περασμένα:
προχωρούν αργά πιασμένα
σ’ ένα γύρο, στη σειρά
προχωρούν μαζί, πιασμένα
χέρια, κι όμως ταιριασμένα
δίνοντάς μου δίχως λόγο
μιαν ανέλπιδη χαρά!
Περπατούν αργά, στις μύτες
των ποδιών, και με κοιτάζουν
κι όλα, γύρω, τώρα, μοιάζουν
μια μακάβρια τελετή
μια γιορτή του πέρα κόσμου
που κι ο πόθος ο δικός μου
κι η χαρά μου, κι η καρδιά μου
μοιάζουν όλο σκελετοί!
Όλα τ’ άνθη είναι στα βάζα
και τα φώτα είν’ αναμμένα.
Κι όμως όλα μου είναι ξένα
κι όμως τόσο αγαπημένα
κι όλα περπατούνε μ’ ένα
τόσο γνώριμο σκοπό!
Μα σε λίγο θα φωτίσει
κι όλ’ αυτά που ο νους μου κλείνει
θα χαθούν, σα να ’χουν γίνει
κάτι πλάνο, που δε ζει
κι η ψυχή μου, κι η καρδιά μου
θα γυρίσουν από πέρα
τυραννώντας με όλη μέρα
που δεν πέθανα μαζί.
