Παιδικά γλυκά μου χρόνια, μαγικά μου πρώτα χρόνια
που, αν κι ανέλπιδα χαμένα, καθώς τ’ άνθη μες στα χιόνια
-σα χλωμές αυγές ονείρου, στο σκοτάδι μιας ερήμου
πάντα φέγγετε μπροστά μου, σύντροφοί μου και φρουροί μου.
Κι όταν έρχεται το βράδυ, πιο βαρύ κι από μολύβι
κι ό,τι δίνει κι ό,τι κλείνει με συντρίβει και με θλίβει
το περίτρομο μυαλό μου, στην αγάπη σας γυρίζει
και μια φλόγα, μιαν ελπίδα, το κρατεί και το στηρίζει!
Κι όσο, λες, έχουν πεθάνει της αγνότης σας οι κρίνοι
κι ο καιρός τη θύμησή σας προσπαθεί ν’ απομακρύνει
τόσο πιότερο σας νιώθω, πιο κοντά μου, πιο δικά μου
μαγικά, χαμένα χρόνια, – πρώτα χρόνια παιδικά μου…
