Θαμώνες όλοι μιας ζωής εξαρτημένης
μπόμπες, οινόπνευμα και ματαιοδοξία
κι εσύ της νύχτας το μηδέν να περιμένεις
για να χορτάσεις την τυφλή σου φαντασία.
Δεν έχει τίποτα η νύχτα να αγοράσεις
μονάχα βλέμματα και χείλη διψασμένα,
μα τον απέναντι καθρέφτη θες να σπάσεις
ενώ εσένανε κοιτάς βλέπεις εμένα.
Που να ‘σαι άραγε, σε θέλω τώρα,
στης μουσικής σου απόψε κρύψε με τον ήχο.
Σπάσε τα φρένα μου στην κατηφόρα
να πέσω πάνω στης αγάπης σου τον τοίχο.
Οι μέρες τρέχουν όσο γρήγορα μπορούν
κι όσο το δέρμα μου ζαρώνει με τα χρόνια,
τόσο οι μνήμες μου ξωπίσω με γυρνούνε
σαν τον χαμένο επαρχιώτη στην Ομόνοια.
Δεν έχει τίποτα η νύχτα να αγοράσεις
μονάχα βλέμματα και χείλη διψασμένα,
μα τον απέναντι καθρέφτη θες να σπάσεις
ενώ εσένανε κοιτάς βλέπεις εμένα.
Που να ‘σαι άραγε, σε θέλω τώρα,
στης μουσικής σου απόψε κρύψε με τον ήχο.
Σπάσε τα φρένα μου στην κατηφόρα
να πέσω πάνω στης αγάπης σου τον τοίχο.
