Όταν μικρή με ρώταγαν τι θα ‘θελα να γίνω
ξανθιά να γίνω ήθελα γιατί ήσουν έτσι εσύ
Και στα παιχνίδια τα τρελά που κάναμε οι δύο μας
η αλογοουρά σου πάντοτε μου έμοιαζε χρυσή
Νίκες και ήττες ήρθανε σε ρόλους και πτυχία
άγνωστα μέρη δίψασαν τα μάτια μας να δουν
Οι στίχοι που αγαπήσαμε να παίζουν στα ηχεία
σαν τραγουδούσαμε έρωτες που πια δε μας πονούν
Όταν ο κόσμος πάει στραβά
εσένα θέλω μόνο
γιατί γυναίκες είμαστε
και ξέρουμε από πόνο
Τα σώματα ψηλώσανε, το κύμα έγινε άγριο
και η ζωή μοιάζει συχνά σαν ανοιχτή πληγή
Κράτα με τώρα που πονώ να σε κρατώ μεθαύριο
και να φωνάζω “είμαι καλά, έχω Αδερφή Ψυχή”
Όταν ο κόσμος πάει στραβά
εσένα θέλω μόνο
γιατί γυναίκες είμαστε
και ξέρουμε από πόνο
