Μου λες εκείνο που αξίζει
δεν είναι o προορισμός
μα εμένα αυτό που με ορίζει
ειν’ ο δικός σου στοχασμός
Με Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες
δεν θέλω πια να πολεμώ
ούτε η Κίρκη ούτε οι γοργόνες
δεν θα απαλύνουν τον καημό
Τι να το κάνω το ταξίδι
αν φτάσω και δεν είσ’ εκεί;
Μες τη ψυχή μου είναι βαρίδι
κι άστον να λέει τον ποιητή
Βαρέθηκα να ταξιδεύω
να με παιδεύουν οι θεοί
όσο με κύματα παλεύω
φεύγει και χάνεται η ζωή
Ποθώ απάνεμο λιμάνι
να ειν’ η δική μας η φωλιά
τίποτε άλλο δεν μου φτάνει
μόνο η δική σου αγκαλιά
