Να που ξανά στην πόλη ερημώνει.
Μια καληνύχτα τρέχει στα στενά.
τη μοναξιά ελευθερώνει.
Φεγγάρια μη μου φτιάχνεις με χαρτόνι
γιατί η καρδιά τα ρίχνει στη φωτιά
κι ύστερα σου τραγουδά.
Τι ζητάς να ήξερα από μένα.
Κι αν μου γελάς,
μοιάζει το χαμόγελο σαν ψέμα.
Δε μ’ αγαπάς.
Ένα παιδί τα χέρια του σηκώνει
για να μαζέψει τ’ άστρα που μετρά.
Ο ουρανός δε χαμηλώνει.
Να που ξανά στον κόσμο ξημερώνει
μα το σκοτάδι μέσα μου γυρνά
όταν το φως τυραννά.
